Dag 13 - Malealea

Zuid Afrika - Dag 13

Op het paard in Malealea

In onze Malealea Lodge zou er wifi zijn, maar de wifi was 'broken' vertelde manager. ' o! Kak, dat is jammer voor mijn lezers en voor mij' We verblijven hier namelijk 2 nachten (3 dagen). Jullie hebben dan ook waarschijnlijk 3 verslagen terug te lezen! Maar ik schrijf elke dag wel gewoon door! :-)

Redelijk kunnen uitslapen vandaag! We gaan vandaag paardrijden naar een waterval. Een 4 uur lange route in de bergen. 'Zo dat heb ik onderschat' was mijn eerste gedachte na een half uur. Het leek alsof ik in een constante squat stand zat. Ik had een wit paardje en ik noemde haar Vulpix. Kim haar bruine paard heeft zij 'rakker' genoemd en Nick zijn paar heette 'no name'. Antoinette hield de bestaande naam aan. Het begon allemaal vrij relaxt, je zit op een paard. In een zadel en de weg is recht. Je voelt je bovenbenen nog niet branden. Een prima activiteit. 

Tot dat.. We de berg af moesten op het paard. 'Lean back, hold on, lean back' zei Jeff-onze begeleider. Ik heb het niet over een pad wat maar beneden gaat. Ik heb het hier over klim en klauter de berg maar af, op een paard. 'The horses are trained to cary humans of the mountain' mmmmm okeee, dat stelde mij enigzins gerust. Ik hoorde Kim een paar keer zeggen ' kom op rakker, je kunt het'. Het was een gespannen ritje want ik was super bang! Wat als dit paard een mis stap maakt. Antoinette was helemaal niet bang, die zat super elegant op het paard en haar paard luisterde ontzettend goed naar haar. 
We gingen opeens heel stijl omhoog. ' o my goddes, o my goddes' dacht ik. Ik hield het zadel stevig vast! Soms sprong het paard omhoog. 'Lean forward' hoorde ik Jeff zeggen. 'Oke, oke lean forward, haal adem, hou je vast. Dit moet mij lukken' Mjjn handen waren bezweet en ik slaakte een diepe ontladings zucht toen het paard enigzins weer recht liep.

Eenmaal aangekomen bij de waterval (bovenaan) werden we door een jong meisje (17) gebracht naar de waterval. We moesten even wat klimmen en klauteren naar beneden. 'What is you name' vroeg ik. 'Augustine' zei ze. Wat een mooie naam en ze was ook heel mooi. Haar twee kleine broertjes volgde ons ook (8 en 11 jaar) ik vroeg ook hun naam maar ik heb het niet onthouden! We zijn wel met ze op fe foto gegaan, ze waren erg gezellig.
De waterval was mooi! (Zie foto's)

Toen weer naar boven, om daar te lunchen. We hadden een lunch zakje van de accomodatie meegekregen. Twee broodje kaas, een appel een kitkat en een flesje water. Antoinette gaf haar broodje aan Jeff. Hij was zo blij! We kregen het allemaal niet op dus deelde het eten uit. Augustine straalde helemaal toen ze de kitkat en een appel kreeg. 

Toen weer op het paard om terug te gaan. Mijn bovenbenen waren verzuurd, maar we moesten toch terug! 
De weg was weer hobbelig en eng. Kim haar paard maakte een mis stap, het was bijna misgegaan. Nog meer stress de rest van de weg! Ondanks de spanning kon ik om een gegeven moment mijn Vulpix vertrouwen en wat meer om mij heen kijken. Wat een ervaring zo midden tussen de bergen op een paard. Prachtig!!

We waren bijna terug bij de lodge, nog even door het dorpje. Toen plotseling Nick zijn paar tekeer ging en Nick van zijn paard afviel. AAAAAAAAH! Het ging gelukkig wel! Maar nog geen 10 minuten laten word Nick er weer afgegooid. Dit keer bleef zijn voet in te teugel haken en had hij pijn. Jeff zei dat Nick zijn paard niet meer voorrop mocht. Toen het paard achteraan liep ging het gelukkig allemaal wel goed.

We reden door het dorpje en alle kinderen zwaaiden! Ik zwaaide terug! Opeens hoorde ik de kinderen wat roepen ' sweets, sweets' ik dacht eerst dat ik het niet goed hoorde. Dat het misschien een afrikaans woord was voor hallo. 'Sweets, give it now' WOW! Ze wilde snoep van ons. Ik schrok er van, waarschijnlijk hebben ze heel vaak snoep gekregen van toeristen.

We waren gelukkig weer veilig terug bij de Malealea lodge, met een boel spierpijn' !

Het nederlandse gezin wat we gister hadden ontmoet waren er ook. We kwamen erachter dat ze buren waren, want ze komen uit Monnickendam!! (Hoe toevallig!) Job vroeg of we een spelletje wilde spelen en we hebben met zijn alle '30 seconds 'gespeelt. Ik ging met de vader van Job. Een behoorlijke generatie kloof maaaaar we werden tweede! Nick en Antoinette werden met vlag en wimpel eerste. We hebben ontzettend gelachen om het spel en af en toe om Kim (die kan niet zo goed tegen haar verlies, en dan vind ik haar gezicht heeeeeel grappig, en dan kan ze echt heel boos roepen ' hou op Chan' hihihi) 

Het was etenstijd. Ik zat samen met Dewi (het jonge meisje) te praten over fantasie. ' fantasie is leuk want dan zie ik altijd leukere dingen dan de rest' zei Dewi. Ik zei ' absoluut, ik kan helemaal wegdromen door bijvoorbeeld naar de wolken te kijken en er dingen in te zien'. Dewi werd helemaal enthousiast. ' jaaa en Chann, ik teken ook en dan zie ik er iets heel moois in en een ander ziet dan niet wat ik heb getekend, maar ik weet het dan wel!' Ik vond het geweldig!' Echt een tof kind! Ik zei ' dan ben je een echte kunstenaar Dewi!'
We hebben het nog een tijdje over fantasie gehad. 

Savonds namen we afscheid, 3 zoenen, een knuffel en hopelijk tot ziens! Ontzettend leuk om jullie allemaal ontmoet te hebben.